ഡൽഹി മൃഗശാലാ സംഭവം: കാണികളുടെ പിഴവ്‌ ഗുരുതരം.

ഡൽഹിയിലെ മൃഗശാലയിൽ യുവാവിനെ കടുവ ആക്രമിക്കുന്നതിന്റെ വീഡിയോ ചാനലുകളിലൂടെയും സോഷ്യൽ മീഡിയയിലൂടെയും ഇക്കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിൽ ആഘോഷിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞതാണ്‌. ഒരു മനുഷ്യൻ കടുവക്കു മുന്നിൽപെടുമ്പോൾ അതു മുഴുവൻ ക്യാമറയിൽ ഒപ്പിയെടുക്കുന്നതിന്റെയും, ആ ദൃശ്യങ്ങൾ ഷെയർ ചെയ്തും കണ്ടു കണ്ണീരൊഴുക്കിയും ആസ്വദിക്കുന്നതിന്റെയുമൊക്കെ മനഃശാസ്ത്രവും സോഷ്യൻ മീഡിയയിൽ വിമർശിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞതാണ്‌. പക്ഷേ അതിലും ദുഃഖകരമാവുന്നത്‌ രക്ഷപെടുത്താമായിരുന്ന ഒരു മനുഷ്യജീവൻ കണ്ടുനിന്നവരുടെ വിഡ്ഢിത്തവും വൈകാരികമായ പ്രതികരണങ്ങളും കൊണ്ട്‌ ബലികൊടുക്കപ്പെട്ട കാഴ്ച്ചയാണ്‌.

ആ യുവാവ്‌ കടുവക്കു മുന്നിലേക്ക്‌ വീണുകഴിഞ്ഞ്‌ പിന്നെ ചെയ്യാമായിരുന്നത്‌ വിദഗ്ദ്ധ സഹായം എത്തുംവരെ കടുവയെ പ്രകോപിപ്പിക്കാതെയിരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. മൃഗശാലയിലെ കടുവക്ക്‌ മനുഷ്യനെ കണ്ടു പരിചയമുള്ളതിനാലും കൃത്യമായി ഭക്ഷണം ലഭിക്കുന്നതിനാലും പ്രകോപനമുണ്ടായാലേ അത്‌ ആക്രമിക്കൂ. വേട്ടയാടാൻ വാസനയുള്ള മൃഗമായതിനാൽ ഓടാൻ ശ്രമിച്ചാലോ അല്ലെങ്കിൽ എതിർക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലോ ആണു പ്രതികരിക്കുക. കൈകാലുകൾ കൊണ്ടു പ്രതിരോധിച്ചാൽ, എഴുന്നേറ്റു നിന്നാൽ, ദ്രുതചലനങ്ങളുണ്ടായാലൊക്കെ പ്രതികരിക്കും. ഇവിടെയുണ്ടായ ഒരു തെറ്റ്‌ യുവാവ്‌ നിരന്തരം കൈ ഉയർത്തി തൊഴുതു കൊണ്ടിരുന്നതാണ്‌. ഇത്തരം സാഹചര്യങ്ങളിൽ കണ്ടുവരാറുള്ള സാധാരണ അബദ്ധങ്ങൾ എഴുന്നേറ്റ്‌ ഓടുക, കാണികളോട്‌ സഹായം ചോദിക്കുക, ഓടി വല്ല മരത്തിലോ തിട്ടയിലോ കയറാൻ ശ്രമിക്കുക തുടങ്ങിയവയാണ്‌.

കടുവ ഒരു കൗതുകത്തോടെ വാലാട്ടിക്കൊണ്ട്‌ യുവാവിനെ നോക്കിയും ഇടക്കിടെ സ്പർശിച്ചു നോക്കിയും സംശയിച്ചു നിൽക്കവേ കാണികളിലാരോ കല്ലോ മറ്റോ എടുത്ത്‌ എറിയുകയെന്ന അതീവ ഗുരുതരമായ അബദ്ധം ചെയ്തപ്പോഴാണ്‌ കടുവ അയാളെ കഴുത്തിൽ കടിച്ചു വലിച്ച്‌ സുരക്ഷിതമായ ശല്യമില്ലാത്ത സ്ഥലത്തേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോയത്‌. ആ കടിച്ചുവലിയിൽ തന്നെ കഴുത്തിൽ സുഷുമ്നാ നാഢിക്കു ക്ഷതമേറ്റ്‌ യുവാവിന്റെ ശരീരം തളർന്നിരിക്കും.

പിന്നെയുള്ള കടുവയുടെ നീക്കം കണ്ട കാണികൾ കാണാനിരിക്കുന്ന ഭീകരക്കാഴ്ച്ച സങ്കൽപ്പിച്ചിട്ടെന്നവണ്ണം കൂടുതൽ ഒച്ചവച്ച്‌ ബഹളമുണ്ടാക്കിയപ്പോൾ കടുവ അസ്വസ്ഥനാവുകയും ഉടൻ തന്നെ ഇരയെ കൊന്നിട്ട്‌ അവിടന്ന് മാറുകയും ചെയ്തു.

ഈ വക പ്രകോപനങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടാക്കാതിരുന്നെങ്കിൽ സഹായമെത്തുംവരെ കടുവയെ പ്രതികരിപ്പിക്കാതെ നിർത്താമായിരുന്നു. അത്തരത്തിൽ സിംഹക്കൂട്ടിലും കടുവക്കൂട്ടിലുമൊക്കെ പെട്ടുപോയവരെ രക്ഷപെടുത്തിയ നിരവധി സംഭവങ്ങൾ ആഗോള മൃഗശാലാ അനുഭവങ്ങളിലുണ്ട്‌.

'ഞാൻ': ഗൗരവമുള്ള സിനിമ, ധീരമായ സമീപനം.

രഞ്ജിത്ത്‌ എന്ന ചലചിത്രകാരനിലുള്ള വിശ്വാസവും പ്രതീക്ഷയും തന്നെയായിരുന്നു 'ഞാൻ' എന്ന സിനിമ കാണാനുള്ള പ്രേരണ. രഞ്ജിത്ത്‌ നിരാശപ്പെടുത്തിയില്ല എന്നു മാത്രമല്ല, ഇത്തരത്തിൽ ഒട്ടും വാണിജ്യ സാധ്യതയില്ലാത്തതും പറയേണ്ടത്‌ അനിവാര്യമല്ലാത്തതുമായ ഒരു പ്രമേയമെടുത്ത്‌ സിനിമയാക്കണമെങ്കിൽ ആ ആശയത്തോട്‌ അത്രയും താൽപര്യമുണ്ടാവണം, അവിടെയാണ്‌ രഞ്ജിത്ത്‌ എന്ന ഫിലിം മേക്കറെ ഞാൻ ബഹുമാനിക്കുന്നത്‌. പ്രമേയത്തോടു കാണിച്ച ധൈഷണികമായ സത്യസന്ധതയും പ്രകീർത്തിച്ചേ മതിയാവൂ. എന്നാൽ രഞ്ജിത്ത്‌ എന്ന ജീനിയസ്സിന്‌ ഈ വിഷയം ഇതിലും ഭംഗിയായി അവതരിപ്പിക്കാനാവുമായിരുന്നു എന്നു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.

കോട്ടൂർ എന്ന പഴയകാല വിപ്ലവകാരിയുടെ പേരിൽ ബ്ലോഗ്‌ എഴുതുന്ന രവി ചന്ദ്രശേഖർ എന്ന നവതലമുറ ഐ.ടി പയ്യനെ പൊലീസ്‌ അസിസ്റ്റന്റ്‌ കമ്മിഷണർ ഓഫീസിലേക്ക്‌ വിളിപ്പിക്കുകയും സംവിധാനത്തിന്‌ ഇഷ്ടമില്ലാത്തത്‌ എഴുതുന്നതിന്‌ അനൗദ്യോഗികമായി താക്കീത്‌ നൽകുകയും ചെയ്യുന്ന ആ തുടക്കം പ്രേക്ഷകനിൽ വരാനിരിക്കുന്നതിനേക്കുറിച്ച്‌ വലിയ പ്രതീക്ഷകളാണുണ്ടാക്കുന്നത്‌. എന്നാൽ ഐ.ടിയും ആധുനിക കാലവും ബ്ലോഗുമെല്ലാം അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ച്‌ ഫ്ലാഷ്‌ബാക്കിലേക്കു പോകുന്ന സിനിമ രവിയുടെ കാലത്തേക്കും  ബ്ലോഗിലേക്കും പൊലീസിലേക്കുമൊന്നും പിന്നെ തിരിച്ചിവരുന്നില്ല. ഇതു പ്രേക്ഷകൻ തിരിച്ചറിയുമ്പോഴേക്ക്‌ സിനിമയുടെ പകുതി കഴിയുന്നു.

ഫ്ലാഷ്‌ ബാക്കിൽ ആദ്യം പറയുന്ന കോട്ടൂരിന്റെ അച്ഛന്റെ കഥയിലും തുടർന്നുള്ള കോട്ടൂരിന്റെ തന്നെ കഥയിലുമെല്ലാം ഫോക്കസ്‌ അവരുടെ രാഷ്ട്രീയ പോരാട്ടങ്ങളിലേക്കല്ല മറിച്ച്‌ അവരുടെ വ്യക്തിബന്ധങ്ങളിലേക്കാണ്‌, അല്ല, കുറച്ചുകൂടി കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ അവരുടെ പ്രണയ-വൈകാരിക ബന്ധങ്ങളിലേക്കാണ്‌. അതിനിടയിൽകൂടി അന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയവും ഒന്നു പറഞ്ഞു പോവുന്നു എന്നു മാത്രം, അതും അതീവ ലളിതവത്കരിച്ച്‌. ഇന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയവും അന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയവുമൊക്കെ അവയുടെ എല്ലാ സങ്കീർണ്ണതകളിലും വളരെ വിശദമായി എടുത്ത്‌ വിശകലനം ചെയ്യാനും താരതമ്യം ചെയ്യാനുമുള്ള അവസരം തിരക്കഥാകാരൻ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നു എന്നു തോന്നാം രാഷ്ട്രീയ ചരിത്ര അഭിരുചികളുള്ള പ്രേക്ഷകന്‌. എന്നാൽ ഈ സിനിമ പറയുന്നത്‌ രാഷ്ട്രീയവും ചരിത്രവുമല്ല, അവയുടെ വീക്ഷണങ്ങളുമല്ല, മറിച്ച്‌ ഒരു ബുദ്ധിജീവിയുടെ, ഒരു വിപ്ലവകാരിയുടെ സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിലെ, വൈകാരിക ബന്ധങ്ങളിലെ സംഘർഷങ്ങളാണ്‌. അത്‌ ഏറ്റവും സത്യസന്ധമായി അവതരിപ്പിക്കാൻ തിരക്കഥാകാരനു സാധിക്കുന്നുണ്ട്‌. എന്നാൽ വാരാന്ത്യത്തിൽ എന്റർട്ടെയ്ൻമന്റ്‌ ലക്ഷ്യമാക്കി   തിയറ്ററിലേക്കു പോവുന്നവർ ഈ സിനിമ കാണരുത്‌. ഗൗരവമായ ചിന്തക്കു സിനിമ ഭക്ഷണമാവണം എന്നാഗ്രഹിക്കുന്നവരേ ഈ ചിത്രം കാണാവൂ.

ബുദ്ധിജീവികളും നൈസർഗ്ഗിക പോരാളികളുമായവർ, വലിയ ധൈഷണിക പ്രശ്നങ്ങളെ നിസ്സാരമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നവർ, എന്നാൽ പ്രായോഗിക വൈകാരിക ജീവിതത്തിലെ നിസ്സാര പ്രശ്നങ്ങളിൽ അടിതെറ്റുന്നത്‌, വൈകാരിക യുക്തിസംഘർഷങ്ങളിൽ ശ്വാസം മുട്ടുന്നത്‌, അതാണ്‌ കോട്ടൂരിന്റെ ഞാനിലെ പ്രതിസന്ധി.

പല കാര്യങ്ങളിലും പലേടത്തും സിനിമ രഞ്ജിത്തിന്റെ തന്നെ പാലേരി മാണിക്യത്തെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നത്‌ ഒരു പോരായ്മയാവുന്നു.  കഥ പറയുന്ന കാലത്തിന്റെയും ദേശത്തിന്റെയും സാമ്യവും, ഇരു ചിത്രങ്ങളിലും പൊതുവായുള്ള ഏതാനും നടീനടന്മാരും മാത്രമല്ല, രഞ്ജിത്ത്‌ പാലേരി മാണിക്യത്തിൽ ആദ്യം പരീക്ഷിക്കുകയും പിന്നെയിവിടെ ആവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ചില ട്രാൻസിഷൻ തന്ത്രങ്ങളും, ഇരു സിനിമകളിലും പൊതുവായി വരുന്ന ചില സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങളുമെല്ലാം ഇതിനു കാരണമാകുന്നു.

വല്ലപ്പോഴും മാത്രമാണ്‌ രഞ്ജിത്തിന്റെ പ്രതിഭയുടെ മിന്നലാട്ടം സിനിമയിൽ കാണാനാവുന്നത്‌. കുഞ്ഞ്‌ ദുർന്നടപ്പുകാരിയുടെ മുലപ്പാൽ കുടിച്ചാൽ "ചീത്ത സ്വഭാവം" പകർന്നു കിട്ടുമോ എന്നൊരു സ്ത്രീ സന്ദേഹിക്കുന്നിടത്ത്‌ മറ്റൊരു സ്ത്രീ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മറുപടി: "അതിനിത്‌ പെണ്ണല്ലല്ലോ ആൺകുട്ടിയല്ലേ" എന്ന്. ഒരൊറ്റ സംഭാഷണത്തിലൂടെ 'ഇമ്മോറൽ ട്രാഫിക്കിന്റെ' ലിംഗ-സദാചാര-സാമൂഹിക പ്രതിസന്ധികൾ മുഴുവൻ വിളിച്ചു പറയുന്നു തിരക്കഥാകാരൻ.

സിനിമയിലെ ഏതാനും മിനിട്ടുകൾ മാത്രം നീളുന്ന, മിക്കയിടത്തും അത്ര ഡയറക്റ്റ്‌ അല്ലാത്ത പ്രണയ രംഗങ്ങൾ പക്ഷേ സമീപകാല മലയാള ചലചിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ചവയാണ്‌. അങ്ങനെ പലയിടത്തും ദൃശ്യഭാഷയിലും ദൃശ്യാവിഷ്കരണത്തിലും 'ഞാൻ' മലയാള പൊതു-ന്യൂജനറേഷൻ-വാണിജ്യ ധാരകളേക്കാൾ മികച്ചു നിൽക്കുന്നു. തിരക്കഥയേക്കാളും ഈ സിനിമയിൽ മികച്ചു നിൽക്കുന്നത്‌ സംവിധായകന്റെ ദൃശ്യവിരുതാണ്‌. അതുപോലെ തന്നെ ഗർഭമലസിപ്പിക്കാനുള്ള നാട്ടുമരുന്ന് കഴിച്ച ശേഷമുള്ള രംഗം കുടുംബ പ്രേക്ഷകർക്ക്‌  അലോസരമുണ്ടാക്കാമെങ്കിലും അതിന്റെ സംവേദന ശക്തിയും, ആ ദൃശ്യം നടത്തുന്ന പ്രസ്താവനയും അതിശക്തവും അതിഗംഭീരവുമാണ്‌.

എന്നാൽ, നന്ദനം മുതൽ രഞ്ജിത്ത്‌ ഉപയോഗിച്ചു വരുന്ന ചില ഫാന്റസി റിയലിസം വിദ്യകൾ, നന്ദനത്തിൽ  നിന്നും പാലേരി മാണിക്യം വഴി പരിണമിച്ച്‌ പ്രാഞ്ചിയേട്ടനിൽ അതിന്റെ ഉത്തമ ഭംഗിയിലെത്തി ഒടുവിൽ ഞാനിലെത്തുമ്പോൾ അത്‌ ഒരു ശീലത്തിന്റെ നിർബന്ധമാണോ എന്നു തോന്നുന്നവണ്ണം പ്രകടവും അഭംഗിയുമാവുന്നു. ടി.പി.രാജീവിന്റെ മൂല കഥയിൽനിന്നധികമായി രഞ്ജിത്ത്‌ ചേർക്കുന്ന ഐ.ടി പയ്യൻ രവിയുടെയും കൂട്ടുകാരുടേയും ഭാഗങ്ങൾ അനിവാര്യമായിരുന്നില്ല എന്ന തോന്നലുണ്ടാക്കുന്നു. അവരുടെ ആധുനിക നാടക കൂട്ടായ്മ ഒരു ആധുനിക ബുദ്ധിജീവി പരിസരം സിനിമക്കുള്ളിലും അതുവഴി സിനിമക്കു ചുറ്റിലും സൃഷ്ടിക്കാനാണെന്ന തോന്നലുണ്ടാക്കുന്നു. അത്‌ അതിനപ്പുറം കഥയേയോ കഥയുടെ സംവേദനത്തേയോ കാര്യമായി സഹായിക്കുന്നില്ല. ഇത്തരം ആധുനിക ക്ലീഷേകൾ രഞ്ജിത്ത്‌ പോലെയൊരു മാസ്റ്റർ ചലചിത്രകാരന്‌ ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വന്നത്‌ എന്തുകൊണ്ട്‌ എന്നത്‌ ചിന്തനീയമാണ്‌.

ദൃശ്യങ്ങൾ കൊണ്ടു കഥ പറയേണ്ട സിനിമയിൽ ഡോക്യുമെന്ററിയിലേതു പോലെയുള്ള വിവരണം ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരുന്നത്‌ തിരക്കഥയുടെ ദൗർബല്യമായാണു പരിഗണിക്കാറ്‌. അതു സംവിധായകന്റെ തന്നെ ശബ്ദത്തിലാകുമ്പോൾ സിനിമയെ അതു കൂടുതൽ ദുർബലമാക്കുന്നു.

ദുർമ്മേദസ്സുള്ള അൻപതു കഴിഞ്ഞ നടിമാരെ മുണ്ടും റൗക്കയുമിടീച്ചുള്ള കാഴ്ച്ച അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കുന്നതാണ്‌. ന്യൂജനറേഷൻ അവാർഡ്‌ ലേബലുള്ള നടീനടന്മാരുടെ  സമ്മേളനം തന്നെയാകുന്നു ഈ സിനിമ. സമീപകാലത്തു ന്യൂ ജനറേഷൻ അവാർഡു പടങ്ങളിൽ കാണുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ള പേരുകളെല്ലാം മുണ്ടും റൗക്കയുമിട്ട്‌ ചിത്രത്തിൽ അണിനിരക്കുന്നുണ്ട്‌. കൊടിയേരിയുടെ പുത്രൻ ബിനീഷ്‌ കൊടിയേരിയുടെ സാന്നിധ്യവും വേഷവും അതിന്റെ രാഷ്ടീയം കൊണ്ട്‌ ശ്രദ്ധേയമാണ്‌, അതും സാമ്പ്രദായിക രാഷ്ടീയത്തെ വിമർശ്ശിക്കുന്ന ഒരു സിനിമയിൽ.

താൻ വിവാഹം കഴിക്കാൻ പോകുന്ന പെൺകുട്ടി അന്ധയായിരിക്കണമെന്ന കോട്ടൂരിന്റെ ആവശ്യം നേരർത്ഥത്തിൽ പറഞ്ഞതാണോ അതോ ഭർത്താക്കന്മാരെ പരിഹസിക്കുന്ന വല്ല ഫിലോസഫിയും വളച്ചു പറഞ്ഞതാണോ എന്ന് സിനിമ കണ്ടുകഴിഞ്ഞ്‌ ഇതുവരെയും ഈ ലേഖകനു പിടികിട്ടിയിട്ടില്ല.

കുന്നുംപുറത്തെ വാറ്റുകാരി തമിഴത്തിക്ക്‌ സഹതമിഴന്മാർക്കില്ലാത്ത വെളുത്ത നിറമെന്തേ എന്നു ചോദിച്ചാൽ, അതിനൊരുപക്ഷേ എന്തെങ്കിലും ഇമ്മോറൽ ന്യായം പറയാമായിരിക്കാം. എന്നാൽ ആ തമിഴത്തിയുടെ മുടിക്കെന്തേ സിനിമയുടെ സ്ഥലകാലത്തിനു ചേരാത്ത ഒരു ആധുനിക നാഗരിക സ്റ്റൈൽ എന്നു ചോദിച്ചാൽ..... ഇനി ഒരുപക്ഷേ അതും ഫാന്റസി റിയലിസമായിരിക്കാം.

ദുൽഖർ സൽമാൻ എന്ന നടൻ അഭിനയിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്‌ ഇപ്പോഴാണ്‌. 'ഞാൻ' ദുൽഖറിന്റെ കരിയറിലെ മികച്ച ചിത്രങ്ങളിലൊന്നായിരിക്കും എക്കാലത്തേക്കും.

Life of Pi quote.

PI: I've told you two stories about what happened out on the ocean. Neither explains what caused the sinking of the ship, and no one can prove which story is true and which is not. In both stories, the ship sinks, my family dies, and I suffer.

WRITER: True.

ADULT PI: So which story do you prefer.

WRITER: The story with the tiger. That's the better story.

ADULT PI: Thank you. And so it goes with God.

ചേരാനല്ലൂർ പൊലീസ്‌ മർദ്ദനം: പൊലീസുകാരെ സസ്പെൻഡ്‌ ചെയ്തു, ഇനിയെന്ത്‌?

കൊച്ചി നഗരത്തിൽ ചേരാനല്ലൂർ പൊലീസ്‌ സ്റ്റേഷനിൽ ഒരു യുവതി ദിവസങ്ങൾ നീണ്ട ക്രൂര മർദ്ദനത്തിന്‌ ഇരയായ വാർത്ത മാധ്യമങ്ങൾ ആഘോഷിച്ചു കഴിഞ്ഞതാണ്‌. ഇന്നലെ (Sept 18, 2014) അവരെ അഭ്യന്തര മന്ത്രി ശ്രീ രമേശ്‌ ചെന്നിത്തല ആശുപത്രിയിൽ സന്ദർശ്ശിക്കുകയും, തുടർന്ന് നേരത്തേ തയ്യാറാക്കിയ തിരക്കഥയനുസരിച്ച്‌ മർദ്ദനം നടത്തിയ പൊലീസുകാരിൽ ചിലരുടെ സസ്പെൻഷൻ പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതോടെ ഈ പ്രശ്നത്തിലെ നടപടികൾ അവസാനിക്കുകയും ഏതാനും ദിവസത്തിനകം ഈ വാർത്ത തന്നെ എല്ലാവരും മറക്കുകയും ചെയ്യും. ഇക്കാര്യത്തിൽ ഒരിക്കലും ഒരു ക്രൈം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്ത്‌ ഒരു എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതപ്പെടുകയോ, ശരിയായ ഒരു അന്വേഷണമുണ്ടാവുകയോ, ആ സ്ത്രീയെ നിത്യരോഗിയാക്കിവരെ ശിക്ഷിക്കലോ ഒന്നും ഒരിക്കലും സംഭവിക്കാൻ പോവുന്നില്ല.

സംഭവം ചാനലുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുമ്പോൾ എല്ലാ രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികളുടേയും പിന്തുണയൊക്കെ പരാതിക്കാരിക്ക്‌ ഉണ്ടാവും. മനുഷ്യാവകാശ കമ്മിഷനും, പൊലീസ്‌ കംപ്ലൈന്റ്സ്‌ അതോറിട്ടിയുമൊക്കെ രോമാഞ്ചമുളവാക്കുന്ന ഉത്തരവുകൾ പുറപ്പെടുവിക്കും. പക്ഷേ ഒരു എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതപ്പെട്ട്‌ ക്രൈം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ ഈ ആവേശ ഉത്തരവുകൾക്കൊന്നും ഒരു വിലയുമുണ്ടാവുകയില്ല. എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതാനുള്ള അധികാരമാവട്ടെ പൊലീസിനു മാത്രമാണ്‌.

പൊലീസ്‌ സ്വയം തങ്ങളുടെ സഹപ്രവർത്തകർക്കെതിരെ എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതുകയോ കേസ്‌ എടുക്കുകയോ ചെയ്യില്ല. സ്വന്തം ഔദ്യോഗിക ഗുണ്ടാസംഘമായ പൊലീസിനെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്ന നടപടി സ്വീകരിക്കാൻ സർക്കാർ തയ്യാറാവുകയുമില്ല.

എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതാൻ പൊലീസിനോട്‌ നിർദ്ദേശിക്കണം എന്നാവശ്യപ്പെട്ട്‌ കോടതിയെ സമീപിക്കാൻ നിയമത്തിൽ തന്നെ വ്യവസ്ഥയുണ്ട്‌. ഒന്നുകിൽ പരാതിക്കാരി ഹർജ്ജി നൽകണം. പാവപ്പെട്ട ആ കുടുംബം അതിനൊന്നും മെനക്കെടില്ല. അല്ലെങ്കിൽ ഇക്കാര്യം ആവശ്യപ്പെട്ട്‌ മനുഷ്യാവകാശ കമ്മീഷനോ, പൊലീസ്‌ കംപ്ലൈന്റ്സ്‌ അതോറിട്ടിയോ കോടതിയിൽ ഹർജ്ജി നൽകണം. അങ്ങനെയൊന്ന് കേരളത്തിൽ ഇതുവരെയുണ്ടായിട്ടില്ല. അതുമല്ലെങ്കിൽ പിന്തുയുമായി എത്തുന്ന രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികൾ കോടതിയിൽ പോണം. കുറെ പ്രസംഗിക്കുമെന്നല്ലാതെ നാളെ തങ്ങൾക്കു കൂടി ആവശ്യമുള്ള പൊലീസ്‌ എന്ന ഔദ്യോഗിക ഗുണ്ടാസംവിധാനത്തെ കുഴപ്പത്തിലാക്കുന്ന പണിയൊന്നും അവർ ചെയ്യില്ല.

രണ്ടു മാസം മുൻപ്‌ ആലപ്പുഴ ജില്ലയിലെ മണ്ണഞ്ചേരി പൊലീസ്‌ സ്റ്റേഷനിലുണ്ടായ മർദ്ദനം, ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു മുൻപ്‌ ചേർത്തലയിലുണ്ടായ ലോക്കപ്പ്‌ മർദ്ദനം, കഴിഞ്ഞ മാസം പറവുരിൽ ആസ്സാംകാരനായ തൊഴിലാളിയെ മർദ്ദിച്ച സംഭവം, ഇവയെല്ലാം മാധ്യമങ്ങളിൽ വരികയും മനുഷ്യാവകാശ കമ്മീഷന്റെ ഉദാരമായ ഉത്തരവു ലഭിക്കാൻ ഭാഗ്യം സിദ്ധിക്കുകയും ചെയ്ത സംഭവങ്ങളാണെങ്കിലും, മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഇവയിലൊന്നും എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്നോർക്കുക. എന്നല്ല കേരളത്തിലിന്നേവരെ മരണത്തിൽ കലാശിക്കാത്ത ഒരു ലോക്കപ്പ്‌ മർദ്ദനത്തിൽ പോലും എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടില്ല. കാരണം അങ്ങനെയൊരാവശ്യത്തിനായി ആരും ഒരിക്കലും കോടതിയെ സമീപിച്ചിട്ടില്ല. പൊലീസോ സർക്കാരോ ഒട്ടു സ്വമേധയാ അതു ചെയ്യുകയുമില്ല.

കസ്റ്റഡി മർദ്ദനങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനായി പ്രത്യേകം നിയമം നിർമ്മിക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട്‌. കേസ്‌ രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നതിനും മറ്റും നാട്ടുകാർ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ നടത്തേണ്ടി വരാതെ, ഒരു പരാതി ഉയർന്നാൽ ഉടൻ തന്നെ കേസ്‌ രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യപ്പെടുന്ന തരത്തിൽ നിയമം നിർമ്മിക്കപ്പെടേണ്ടത്‌ ആവശ്യമാണ്‌.

സംഭവത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ: ലീബ രതീഷ്‌. കുഢുംബി സമുദായാംഗം. ചേരാനല്ലൂർ സ്വദേശി. കൊച്ചി അമൃത ആശുപത്രിയിലെ ഹൃദ്രോഗ വിദഗ്ദ്ധനായ ഡോ. ഹരീഷ്‌ കുമാറിന്റെ (അറുപതിനു മേൽ പ്രായം) വസതിയിൽ വീട്ടുജോലി ചെയ്തിരുന്നു. 2014 ആഗസ്റ്റ്‌ 23ന്‌ ഡോക്റ്ററുടെ മകന്റെ കാറിൽ ലീബയേയും ഭർത്താവ്‌ രതീഷിനേയും കാര്യം വെളിപ്പെടുത്താതെ വിളിച്ചു കയറ്റി മഫ്തിയിലുള്ള ഒരു പൊലീസ്‌ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ ചേരാനല്ലൂർ പൊലീസ്‌ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ചു. ആരോപിക്കപ്പെടുന്ന കുറ്റം 15 പവൻ സ്വർണ്ണം മോഷ്ടിച്ചു എന്നത്‌. കുറ്റം 'തെളിയിക്കാനായി' അന്നു മുതൽ അഞ്ചു ദിവസം നിരന്തരമായ മർദ്ദനം. ഇതിനിടയിലെപ്പഴോ  അറസ്റ്റ്‌ രേഖപ്പെറ്റുത്തി. മജിസ്ട്രേട്ട്‌ കോടതിയിൽ ഹാജരാക്കി റിമാണ്ട്‌ ചെയ്തു. ഭർത്താവിനേയും അറസ്റ്റ്‌ ചെയ്തു. ഇപ്പോൾ ഇരുവരും ജാമ്യത്തിൽ.

ആം ആദ്മി പാർട്ടി ഉയർച്ചയും തകർച്ചയും.

ഡൽഹിയിലെ തെരെഞ്ഞെടുപ്പു കാലത്ത്‌ മറ്റു രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികളിൽ നിന്നും ആം ആദ്മി പാർട്ടിക്ക്‌ ഉണ്ടായിരുന്ന പ്രധാനപ്പെട്ട വ്യത്യാസം  "ദാരിദ്ര്യം നിർമ്മാർജ്ജനം ചെയ്യും", "അതിമതി തുടച്ചു നീക്കും" തുടങ്ങിയ രീതിയിലുള്ള മറ്റു രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ സ്ഥിരം പല്ലവികളിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്ഥമായി, നമ്മുടെ കപട ജനാധിപത്യത്തിലെ ചില യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളും താരതമ്യങ്ങളും ആം ആദ്മി പാർട്ടി വിളിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോൾ, ജനങ്ങൾ ആപിനോട്‌ എമ്പതൈസ്‌ ചെയ്യുകയും, ആം ആദ്മി പാർട്ടി നേതക്കളെ അവരുടെ പ്രതിനിധികളായി കാണുകയും ചെയ്തു. ഇതിന്റെ കൂടെ ഡൽഹിയിൽ ബസ്സിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി അതിഭീകരമായി ആക്രമിക്കപ്പെട്ട സംഭവത്തോടുള്ള സർക്കാരിന്റെ സാമ്പ്രദായിക പ്രതികരണങ്ങളുണ്ടാക്കിയ രോഷവും, അവിടെയുമുണ്ടായ ആപിന്റെ റാഡിക്കൽ പ്രതികരണവും, ഒരു പുതിയ രാഷ്ട്രീയ ചലനത്തോടുള്ള മാധ്യമങ്ങളുടെ വാർത്താ കൗതുകവുമെല്ലാം കൂടി ചേർന്നപ്പോഴാണ്‌ അതൊരു അസാധാരണ തെരെഞ്ഞെടുപ്പു വിജയമായി മാറിയത്‌.

അധികാരത്തിൽ കയറിയ കേജ്രിവാൾ ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നത്‌ തങ്ങളുടെ സംസാരത്തിലെ ആ വ്യത്യാസം പ്രവൃത്തിയിലും കൊണ്ടു വന്ന് ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസം നിലനിർത്തുകയായിരുന്നു. ലഭ്യമായ അധികാരം, അത്‌ എത്രതന്നെ ചെറുതായിക്കൊള്ളട്ടെ, അതു ഭംഗിയായി വിനിയോഗിച്ച്‌ ഒരു പ്രാദേശിക ഭരണ മാതൃക സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനു പകരം, ലഭിച്ച അധികാരം കുറഞ്ഞു പോയി എന്നു പരാതിപ്പെട്ട്‌ സർക്കാർ തന്നെ സമരം ചെയ്തതോടെ ദേശീയ തലത്തിൽ ജനങ്ങൾക്കു ഈ ടീമിലുള്ള വിശ്വാസം കുറഞ്ഞു. അതു പോലെ, എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ നല്ലകാര്യങ്ങൾ ചെയ്ത്‌ ഒരു മാറ്റം കൊണ്ടുവരാൻ സാധിക്കുമായിരുന്ന ഒരു അസുലഭാവസരം ജനലോക്പാൽ ബിൽ അവതരിപ്പിക്കാനാവാത്ത കാരണം പറഞ്ഞ്‌ രാജിവച്ചത്‌ വലിയൊരു അബദ്ധമായി.

അടുത്ത തെറ്റ്‌ ഡൽഹി എന്ന ചെറിയ പ്രദേശത്ത്‌, കേജ്രിവാളിനും കൂട്ടർക്കും സ്വന്തം കൈവെള്ള പോലെ നേരിട്ടറിയാവുന്ന ഒരു പ്രദേശത്ത്‌, കേജ്രിവാളിന്റെയും സഹപ്രവർത്തകരുടേയും നേരിട്ടുള്ള മേൾനോട്ടത്തിൽ നേടിയ ഒരു വിജയത്തെ, ഇന്ത്യയെന്ന വൈവിധ്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഒരു വലിയ ജനതയിലേക്കു വലിച്ചു നീട്ടാൻ (scale) ശ്രമിച്ചു എന്ന അബദ്ധം. അതും പാർട്ടിക്ക്‌ വിശ്വസിക്കാവുന്ന ഒരു സംഘടനാ സംവിധാനം ഉണ്ടാവുന്നതിനു മുൻപ്‌. ഓരോ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ പ്രവർത്തകരും സ്ഥാനാർത്ഥികളും ആം ആദ്മി പാർട്ടിയുടെ പേരിൽ അവിടങ്ങളിൽ കാട്ടിക്കൂട്ടിയതെന്തൊക്കെയായിക്കും എന്നത്‌ നമുക്ക്‌ ഇതുവരെ അറിവായിട്ടില്ല. ദേശീയ സമിതിയിലേക്കണെങ്കിൽ പരാതിയുടെ പ്രളയമായതിനാൽ അവർക്ക്‌ നെല്ലും പതിരും തിരിച്ചറിയാൻ ഇപ്പോഴും സാധിച്ചിട്ടുമില്ല.

ഡൽഹിയിലെ അപ്രതീക്ഷിത വിജയം നാഷണൽ കമ്മിറ്റിയെ സിസ്റ്റമാറ്റിക്കും ഐഡിയോളജിക്കലുമായ ആദ്യ സമീപനത്തിൽ നിന്നും തന്ത്രപ്രധാനമായ പുതിയൊരു സമീപനത്തിലേക്കു മാറാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ ഡൽഹിയിലെ സാന്ദർഭിക തന്ത്രങൾ ദേശീയ തലത്തിലേക്കു വ്യാപിപ്പിച്ചപ്പോൾ പക്ഷേ പാളി.

ഡൽഹിയിലെ മുഖ്യമന്ത്രിയായിരുന്ന, കേന്ദ്രത്തിലെ സർക്കാരിന്റെ പ്രാദേശിക പ്രതിനിധി കൂടിയായിരുന്ന ഷീലാ ദീക്ഷിതിനോട്‌ അന്നത്തെ വിലക്കയത്തിന്റെയും, വൈദ്യുതി നിരക്കു വർദ്ധനവിന്റെയും, പിന്നെ കോമൺവെൽത്ത്‌ അഴിമതിയുടെയും, കേന്ദ്ര അഴിമതിക്കഥകളുടേയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ നേടിയ വിജയവും അതിന്റെ റൊമാന്റിക്ക്‌ ഇമ്പാക്ടും വാരണാസിയിൽ അനുകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്‌ വലിയൊരു തന്ത്രപരമായ പാളിച്ചയായി.

ഗുജറാത്ത്‌ വികസനത്തിന്റെ മായക്കഥകളുമായി വന്ന മോഡി തടഞ്ഞു നിർത്താനാവാത്ത ഒരു അശ്വമേധ പടയോട്ടക്കാരന്റെ ഇമേജാണു സൃഷ്ടിച്ചത്‌. ദേശീയതലത്തിൽ മോഡി ഒരു പുതു പ്രതീക്ഷയും കൗതുകവുമുണ്ടാക്കി. ദൗർബല്യത്തിന്റെ പ്രതീകങ്ങളായ, ഒന്നു പ്രസംഗിക്കാൻ പോലുമറിയാത്ത മൻമോഹൻ സിംഗിന്റേയും, രാഹുൽ ഗാന്ധിയുടേയും, സോണിയാ ഗാന്ധിയുടേയും മുന്നിലേക്ക്‌ ഒരു കരുത്തനായ പടയോട്ടക്കരന്റെ ഇമേജിൽ വന്ന മോഡിക്ക്‌ സ്വാഭാവികമായി മേൽക്കൈ ലഭിച്ചു.

പുതുകൗതുകമായ മോഡിക്കെതിരേ വാരണാസിയിൽ മത്സരിക്കുന്നതിനു പകരം, അഴിമതിയിൽ കുളിച്ച അന്നത്തെ സർക്കാരിന്റെ അനന്തരാവകാശിയും അപ്രഖ്യാപിത യുവരാജാവുമായിരുന്ന രാഹുൽ ഗാന്ധിക്കെതിരേ അമേഠിയിൽ മത്സരിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ മത്സരത്തിന്റെ ചിത്രം ദേശീയ തലത്തിൽ തന്നെ മാറിപ്പോയേനെ. വാരണാസിയിൽ ചെന്ന് മോഡിയേക്കുറിച്ചുള്ള പ്രതീക്ഷകളിലേക്കു മത്സരം ഫോക്കസ്‌ ചെയ്യുന്നതിനു പകരം അമേഠിയിൽ രാഹുലിന്റെ പോരായ്മകളിലേക്കു ഫോക്കസ്‌ ചെയ്യാമായിരുന്നു. സത്യത്തിൽ വാരണാസിയിൽ ചെന്നു മോഡിക്കെതിരേ മത്സരിക്കുക വഴി, കേജ്രിവാൾ ചെയ്തത്‌ ജനങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ തന്നിൽ നിന്നു മോഡിയിലേക്കു മാറ്റുകയാണ്‌.

മറ്റൊരു തെറ്റ്‌ ജയിക്കാനായിട്ടായിരുന്നു തെരെഞ്ഞെടുപ്പു മത്സരമെങ്കിൽ തെരെഞ്ഞെടുത്ത പത്തോ മുപ്പതോ മണ്ഢലങ്ങളിൽ മത്സരിച്ച്‌, മറ്റു പാർട്ടികളുടേതിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്ഥമായ പുതിയൊരു പ്രചരണ ശൈലിയുമായി അവിടെയെല്ലാം ജയിക്കാൻ ശ്രമിക്കേണ്ടിയിരുന്നതിനു പകരം, നാനൂറിലധികം മണ്ഢലങ്ങളിൽ മത്സരിച്ച്‌ വീരചരമം പ്രാപിച്ചു. ഇനി അതല്ല പാർട്ടിയുടെ ആശയങ്ങൾ രാജ്യം മുഴുവൻ ചർച്ചാ വിഷയമാക്കുകയായിരുന്നു മത്സരത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ലക്ഷ്യമെങ്കിൽ എല്ലാ മണ്ഢലങ്ങളിലും മത്സരിക്കുകയും ഒരു പോളിസിയുണ്ടാക്കി അതു ചർച്ചാ വിഷയമാക്കുകയും ചെയ്യണമായിരുന്നു. എന്നാൽ അവിടെയും പാർട്ടിക്ക്‌ ഗംഭീരമായി പാളി.

പർട്ടിയുടെ പോളിസി എന്താണെന്ന് പാർട്ടി അംഗങ്ങൾക്കെന്നല്ല മത്സരിച്ച സ്ഥാനാർത്ഥികൾക്കു പോലും ഇപ്പോഴും അറിയില്ല. കാരണം പാർട്ടി അങ്ങനെയൊരു നയ രൂപീകരണം ഇതു വരെ നടത്തിയിട്ടില്ല. ഓരോ വിഷയത്തിലും പാർട്ടിയുടെ നിലപാടെന്താണ്‌ എന്ന് ഇതുവരെ വ്യക്തതയില്ല. ജനലോക്പാൽ, വിവരാവകാശം, സേവനാവകാശം എന്നു മാത്രം ഉരുവിട്ടുകൊണ്ട്‌ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിക്ക്‌ അയുസ്സു തികക്കാനൊക്കില്ല. സത്യത്തിൽ ജനലോക്പാൽ എന്ന ദിവ്യ ഔഷധം കൊണ്ട്‌ രാജ്യത്തെ എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങൾക്കും പരിഹാരമാവുകയുമില്ല.

ശരി എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഇനിയെന്ത്‌? മാധ്യമങ്ങൾ മാത്രമല്ല പാർട്ടി അംഗങ്ങൾ പോലും ഇപ്പോൾ പാർട്ടിയുടെ ഭാവിയെ വരാനിരിക്കുന്ന ഡൽഹി തെരെഞ്ഞെടുപ്പുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചാണ്‌ കാണുന്നത്‌. ഇനി അഥവാ ഡൽഹിയിൽ അധികാരം നേടിയാൽ തന്നെ അതു കൊണ്ടു മാത്രം ദേശീയ തലത്തിലും ഇങ്ങു കേരളത്തിലും പാർട്ടിക്കു കഴിഞ്ഞ ഡിസംബറിനു ശേഷം ഉണ്ടായ ഉന്മേഷമൊന്നും ലഭിക്കാൻ പോവുന്നില്ല. മോദിയുടെ ഡൈനാമിസിറ്റിക്കും, തന്ത്രഞ്ജതക്കും, മോഡിക്കുള്ള അസാമാന്യ മാധ്യമ പിന്തുണക്കും മുൻപിൽ ഡൽഹി സർക്കാരിന്റെ നവഗാന്ധിയൻ ഏർപ്പാടുകളും പ്രാദേശിക തലത്തിലുള്ള ഭരണപരമായ പരിഷ്കാരങ്ങളും തമസ്ക്കരിക്കപ്പെടാനും അവഗണിക്കപ്പെടാനുമാണു സാധ്യത. അതായതു നല്ല ഭരണം നടത്തിയാൽ ഡൽഹിക്കാർക്കു പ്രയോജനമുണ്ടാകുമെന്നല്ലാതെ പുറമേക്കു കാണാനൊന്നുമുണ്ടാവില്ല. മറിച്ചു വീണ്ടും വാർത്ത സൃഷ്ടിക്കാനായി ഗിമ്മിക്കു കാണിച്ചാൽ, അതു തിരിച്ചടിക്കുകയും ഗിമ്മിക്കുകളുടെ ചക്രവർത്തിയായ മോഡിയുടെ വിദ്യകൾക്കു മുൻപിൽ നിഷ്പ്രഭമാവുകയും ചെയ്യും.

ഇപ്പോൾ നടത്തുന്നതു പോലെയുള്ള പരമ്പരാഗത ശൈലിയിൽ ഒരു വിപുലമായ സംഘടനാ സംവിധാനം (ബൂത്തു തലം മുതലുള്ളത്‌) നിർമ്മിച്ചെടുക്കാനുള്ള ശ്രമവും കേരളത്തിൽ വിജയിക്കില്ല. കേരളത്തിലെ ചുറ്റുപാടിൽ പാർട്ടിയുടെ സജീവ പ്രവർത്തനത്തിലേക്കു വരുന്നത്‌ ഒന്നുകിൽ പണിയില്ലാ കുറെയാളുകളും (അവർ മാത്രമേ സ്ഥാനങ്ങൾക്കു വേണ്ടി ചുറ്റിപ്പറ്റി നിൽക്കുകയും സംഘടനാ തെരെഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കുകയും ചെയ്യൂ), പിന്നെ ഇപ്പോൾ ഉന്നത സമിതികളിലേക്കു നോമിനേറ്റു ചെയ്യപ്പെടുന്നതു പോലെയുള്ള കാലം കഴിഞ്ഞ പഴയ സിംഹങ്ങളുമായിരിക്കും. അവർക്കൊന്നും റാഡിക്കലായി ചിന്തിക്കാനോ പ്രവർത്തിക്കാനോ കഴിയില്ല. അതു സാധിക്കുക വിദ്യാസമ്പന്നരായ ലോകത്തേക്കുറിച്ച്‌ അറിവുള്ള ചെറുപ്പക്കർക്കാണ്‌. അവർക്കെല്ലാം തൊഴിലുണ്ട്‌, പാർട്ടിയും സംഘടനാ തെരെഞ്ഞെടുപ്പും, മിഷൻ വിസ്താറും  കുട്ടിക്കളിയുമൊക്കെയായി നടക്കാൻ അവർക്കു സമയമില്ല.

മാത്രവുമല്ല ബൂത്തു തലത്തിൽ ആളെ സംഘടിപ്പിക്കാനും, യൂണിറ്റ്‌ തല പാർട്ടി യോഗങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കാനും, ധർണ്ണക്കും പിക്കറ്റിങ്ങിനും പ്രകടനത്തിനുമൊന്നു കേരളത്തിൽ ഇനി പഴയ പോലെ ആളെക്കിട്ടില്ല. കോണ്രസ്സും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്‌ പാർട്ടിയും വരെ ഇപ്പോൾ പ്രകടനങ്ങൾ നടത്തുന്നത്‌ കൂലിക്ക്‌ ആളെയിറക്കിയിട്ടാണ്‌. മാത്രവുമല്ല പണ്ടത്തേപ്പോലെ കവല പ്രസംഗങ്ങളും പൊതു യോഗങ്ങളും വഴിയല്ല ഇന്നു ജനങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കുക. ഇന്നു ജനങ്ങൾ ലോകവുമായി സംവദിക്കുന്നത്‌, നാട്ടു വർത്തമാനമറിയുന്നത്‌ ടിവിയുടെ മുന്നിലിരുന്നാണ്‌. ജഡ്ജിമാർ വിധിയെഴുതുന്നതു പോലും ടിവി കണ്ടിട്ടാണ്‌. അപ്പോൾ ജനങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കാനുള്ള വഴിയും പാർട്ടിയെ വളർത്താനുള്ള വഴിയും മാധ്യമങ്ങളാണ്‌.

ഞാൻ ആദ്യം പറഞ്ഞതു പോലെ, ഭരണഘടനയും, നിയമ പുസ്തകങ്ങളും, പിന്നെ പാഠപുസ്തകങ്ങളും, മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങൾ പോലും അവതരിപ്പിക്കുന്ന ഉദാത്ത-മിഥ്യകൾക്കപ്പുറമുള്ള നമ്മുടെ സംവിധാനത്തിലെ വിചിത്ര യാഥാർത്ഥ്യങ്ങൾ വിളിച്ചു പറയുക. കനക സിംഹാസങ്ങളിൽ കയറിയിക്കുന്ന ശുനകന്മാരേയും ശുംഭന്മാരേയും തുറന്നു കാണിക്കുക. കപട-ജനാധിപത്യ നാട്ടുനടപ്പുകളിലെ ഫ്യൂഡലിസത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുക. അധികാരത്തിൽ പിന്തുടർച്ചക്കാരും കൂട്ടുപ്രതികളുമായ യു.ഡി.എഫിനും, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റു പാർട്ടിക്കും, ബി.ജെ.പിക്കും ഒരിക്കലും മിണ്ടാനാവാത്ത റാഡിക്കൽ സത്യങ്ങൾ വിളിച്ചു പറയുക. അപ്പോൾ ജനങ്ങളുടെ മനസ്സായിരിക്കും നാം വിളിച്ചു പറയുന്നത്‌. അപ്പോൾ ജനങ്ങൾ പാർട്ടിയിലേക്ക്‌ ഒഴുകും. അവരെ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ വലിയൊരു സംവിധാനം തന്നെ വേണ്ടി വരും.

എന്നാൽ പാർട്ടിയുടെ ഏറ്റവും നല്ല കാലത്ത്‌, പാർട്ടിക്കു സൗജന്യമായി മാധ്യമ ശ്രദ്ധയും പ്രൈംടൈം ന്യൂസ്‌ ചർച്ചാ അവസരങ്ങളും കിട്ടിയിരുന്ന ഡിസംബർ-ജനുവരി മാസങ്ങളിൽ പോലും പാർട്ടിയുടെ കേരളത്തിലെ പ്രതിനിധികൾക്ക്‌ ഇതു സാധിച്ചിട്ടില്ല. അസുലഭമായ ആ അവസരങ്ങളിൽ ഭരണവർഗ്ഗത്തെ പിണക്കാൻ ഭയന്നിട്ടെന്നവണ്ണം ആരേയും നേരിട്ടു വിമർശ്ശിക്കാത്ത ഡിപ്ലോമാറ്റിക്ക്‌ ടെക്സ്റ്റ്‌ ബുക്ക്‌ മറുപടികൾ നൽകി നമ്മുടെ വക്താക്കൾ ജനങ്ങളേയും മാധ്യമങ്ങളേയും വരെ നിരാശപ്പെടുത്തി.

ചേരാനല്ലൂർ പൊലീസ്‌ മർദ്ദനം: ആം ആദ്മി പാർട്ടി ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിക്കണം.

കഴിഞ്ഞ വർഷം ഡൽഹിയിൽ പെൺകുട്ടി ബസ്സിൽ ആക്രമിക്കപ്പെട്ട സംഭവത്തേത്തുടർന്നുണ്ടായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ കൂടിയാണ്‌ ദേശീയതലത്തിൽ ആം ആദ്മി പാർട്ടിയുടെ വളർച്ചക്കു കാരണമായത്‌. അത്രയുമില്ലെങ്കിലും ഒരു അക്രമം ഇപ്പോൾ നടന്നിരിക്കുന്നു. കൊച്ചി നഗരത്തിൽ ചേരാനല്ലൂർ പൊലീസ്‌ സ്റ്റേഷനിൽ ഒരു വീട്ടു വേലക്കാരി സ്ത്രീ ദിവസങ്ങൾ നീണ്ട ക്രൂര മർദ്ദനത്തിന്‌ ഇരയായിരിക്കുന്നു. ഈ പ്രശ്നം ഒരു സസ്പെൻഷനിലൊ മറ്റോ അവസാനിക്കാനേ സാധ്യതയുള്ളൂ. ക്രൈം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്ത്‌ ഒരു എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതുക എന്നത്‌ ഒരിക്കലും സംഭവിക്കില്ല. സ്വന്തം ഔദ്യോഗിക ഗുണ്ടാസംഘമായ പൊലീസിനെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ സർക്കാരോ, നാളെ അവർക്കും ആവശ്യമുള്ള ഗുണ്ടാസംഘത്തെ പിണക്കാൻ പ്രതിപക്ഷമോ തയ്യാറാവില്ല. ഇവിടെയാണ്‌ ആം ആദ്മി പാർട്ടിക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ സാധിക്കുക. എഫ്‌.ഐ.ആർ എഴുതാൻ പൊലീസിനോട്‌ നിർദ്ദേശിക്കണം എന്നാവശ്യപ്പെട്ട്‌ ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിക്കാൻ നിയമത്തിൽ തന്നെ വ്യവസ്ഥയുണ്ട്‌. നാടിനു ഗുണമുള്ള ഒരു കാര്യം ചെയ്യാൻ ലഭിച്ച അവസരം നഷ്ടപ്പെടുത്തരുത്‌.  സമൂഹത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങൾക്കു പരിഹാരം കാണാൻ സാധിച്ചില്ലെങ്കിൽ പാർട്ടിക്കു പ്രസക്തിയുണ്ടാവില്ല.

രാജാധിരാജ: സൂപ്പർ ഹിറ്റ്‌ അസംബന്ധം.

അസംബന്ധം - ഒറ്റവാക്കിൽ രാജാധിരാജ എന്ന ചിത്രത്തേക്കുറിച്ച്‌ പറയാവുന്നതിതാണ്‌. 2000-ൽ ഇറങ്ങിയ നരസിംഹം എന്ന തമിഴ്‌ ശൈലിയിലുള്ള സൂപ്പർ താര ഫോർമുലാ നിർമ്മിതിയുടെ വിജയത്തിനു ശേഷം മോഹൻലാലിനും മമ്മൂട്ടിക്കും വേണ്ടി നിരന്തരമായി മത്സരിച്ചു നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട അസംബന്ധ സൂപ്പർ താര ഗിമ്മിക്കുകളുടെ ശ്രേണിയിലേക്ക്‌ (വല്ല്യേട്ടൻ, ഉസ്താദ്‌, താണ്ഢവം, രാവണപ്രഭു, നാട്ടുരാജാവ്‌, ദ്രോണ) ചേർത്തുവക്കാവുന്ന ചിത്രമാണ്‌ രാജാധിരാജ. ആവർത്തന വിരസതയാൽ പ്രേക്ഷകൻ കയ്യൊഴിയുകയും, പുതുമകളുമായി ന്യൂജനറേഷൻ പരീക്ഷണങ്ങൾ വരികയും ചെയ്തപ്പോൾ ഇടക്കാലത്തു നിന്നുപോയതായിരുന്നു ഈ വക സൂപ്പർ സ്റ്റാർ മാരണങ്ങൾ.

ഓണക്കാലത്തേക്ക്‌ ഒരു സൂപ്പർ ഹിറ്റു സൃഷ്ടിക്കാൻ തിരക്കഥാകൃത്തുക്കൾ അസംബന്ധം എഴുതിയും, സ്റ്റണ്ട്‌ സംവിധായകർ എക്സ്ട്രാ നടന്മാരെ വായുവിൽ ചുഴറ്റിയെറിഞ്ഞും ഇങ്ങനെ പെടാപ്പാടു പെടുന്നതു കാണുമ്പോൾ മലയാള വാണിജ്യ സിനിമയുടേയും മമ്മൂട്ടിയുടേയും തന്നെ ഒരു നല്ലകാലം ഞാൻ ഓർത്തു പോവുകയാണ്‌. എൺപതുകളിലും തൊണ്ണൂറുകളിലും വളരെ കുറഞ്ഞ ബഡ്ജറ്റിൽ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട സാമ്രാജ്യം, പരമ്പര, കൗരവർ തുടങ്ങി മമ്മൂട്ടി താടിവച്ചും സ്യൂട്ടിട്ടും അഭിനയിച്ച സ്റ്റൈലൈസ്ഡ്‌ അധോലോക ചിത്രങ്ങൾ കാണികളെ ആവേശത്തിന്റെ പരകോടിയിലെത്തിക്കുകയും മമ്മൂട്ടിയെ ഒരു ഇതിഹാസ താരമാക്കി വളർത്തുകയും ചെയ്തു. തമിഴ്‌നാട്ടിൽ പോലും നന്നായി ഓടിയ ആ ചിത്രങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ച ആവേശത്തിരയുടെ ഒരു ശതമാനം പോലും ചലനമുണ്ടാക്കാൻ ഈ തമിഴ്‌ ഫോർമ്മുലാ അനുകരണത്തിനു സാധിക്കുന്നില്ല.

മമ്മൂട്ടിയുടെ അടിയുറച്ച ആരാധകരേ രാജാധിരാജ കാണാവൂ എന്ന് ഒരു ഓൺലൈൻ നിരൂപണത്തിൽ വായിച്ചതോർക്കുന്നു. ഞാൻ നേരത്തേ പറഞ്ഞ എൺപതുകളിലേയും തോണ്ണൂറുകളിലേയും ചിത്രങ്ങൾ കണ്ട്‌ മമ്മൂട്ടിയുടെ ആരാധകരായവർക്ക്‌, ആ ആവേശക്കാഴ്ച്ചകളുടെ ഓർമ്മകൾ ഇന്നും മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നവർക്ക്‌, ഈ രാജാധിരാജ പരാക്രമം കണ്ട്‌ കരയാനേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ. അതിനാൽ നിങ്ങൾ മമ്മൂട്ടിയുടെ ആ നല്ലകാലത്തിന്റെ ആരാധകനാണെങ്കിൽ ഈ ചിത്രം കാണരുത് എന്നാണെന്റെ അഭിപ്രായം.

ചിത്രത്തിന്റെ പ്രത്യേകതയായി പറയാവുന്നത്‌ ശക്തിമാൻ ഫെയിം മുകേഷ്‌ ഖന്ന, തൊണ്ണൂറുകളിലെ വില്ലൻ റാസ മുറാദ്‌ തുടങ്ങിയ എതാനും മുൻകാല ഹിന്ദി നടന്മാരെ കൊണ്ടുവന്ന് രാജയുടെ മുംബൈ ബന്ധത്തിന്‌ ഒരു ആധികാരികത നൽകാനുള്ള ശ്രമമാണ്‌. അത്‌ ഒരു പരിധിവരെ വിജയിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും തിരക്കഥയുടെ പോരായ്മകൾ മൂലം അവരെ വേണ്ടവിധം ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല.  ശരത്‌ കുമാർ പഴശ്ശിരാജയിൽ മമ്മൂട്ടിയെ തമ്പുരാൻ എന്നു വിളിച്ചതിനു പിന്നാലെ ക്രിസ്ത്യൻ ബ്രദേഴ്സിൽ ശരത്തിനെ മോഹൻലാലിന്റെ ശിങ്കിടിയാക്കിയതു പോലെ, ഇനി അടുത്ത ചിത്രത്തിൽ മുകേഷ്‌ ഖന്ന മോഹൻലാലിന്റെയും ഡ്രൈവറായി വരുമോ എന്നേ അറിയാനുള്ളൂ.

ചിത്രത്തെ വസ്തുനിഷ്ഠമായി വിലയിരുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നത്‌ വൃഥാ വ്യായാമമാണ്‌. അത്രയും അസംബന്ധ പെരുമഴയാണു ചിത്രത്തിൽ. അയ്യപ്പൻ എന്ന കഥാപാത്രത്തെ അവതരിപ്പിക്കുന്ന ആദ്യ സീനിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞ ദശകത്തിലെ മിമിക്രി സിനിമകളുടെ മുഖമുദ്രയായിരുന്ന ദ്വയാർത്ഥ അശ്ലീല ഹാസ്യം പെട്ടിതുറക്കുന്നു.

ജോയ്‌ മാത്യൂവിന്റെ കഥാപാത്രത്തിന്റെ ആദ്യ ഹിന്ദി ഡയലോഗ്‌ തന്നെ ഗ്രാമർ തെറ്റുന്നു. പഴയ പള്ളിക്കൂടം ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ "തും" കർത്താവായി വരുന്നേടത്ത്‌ "ഹോ" ചേർക്കേണ്ടതിനു പകരം "ഹേ" ചെർക്കുകയെന്ന ഗൗരവമായ തെറ്റ്‌. എന്തായാലും തുടർന്നുള്ള ഡയലോഗുകളിൽ, പ്രത്യേകിച്ച്‌ ഹിന്ദി നടന്മാരുടെ ഡയലോഗുകളിൽ, ഈ വക പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായില്ല. അപ്പോൾ അത്‌ ഡബ്ബിങ്ങ്‌ സമയത്തെ ശ്രദ്ധക്കുറവു കൊണ്ടായിരിക്കണം.

മുംബൈ അധോലോകക്കാർ ശേഖരൻകുട്ടിയുടെ വീടാക്രമിക്കുന്ന സീനിൽ, അവർ ചുമ്മാ തോക്കെടുത്ത്‌ വീടിനു നേരെ തുരുതുരാ വെടിവക്കുകയാണ്‌. ഇവർ കൊല്ലാൻ വന്നത്‌ വീടിനെയാണോ  അതോ വീട്ടിലുള്ളവരെയാണോ എന്നു കാണികൾ ചോദിച്ചു പോകും. പൊലീസെത്തുമ്പോഴേക്കും അവർ ഓടിക്കളയുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇവർ ഈ രീതിയിലാണ്‌ അധോലോകക്കച്ചവടം നടത്തിയിരുന്നതെങ്കിൽ ഇവരൊക്കെ എങ്ങനെ  "ഡോൺ" ആയി എന്നും സംശയിച്ചു പോകും.

കേന്ദ്ര മന്ത്രിമാരുൾപ്പെടെയുള്ള വി.ഐ.പികൾ പങ്കെടുക്കുന്ന ചീഫ്‌ സെക്രട്ടറിയുടെ മകളുടെ വിവാഹച്ചടങ്ങിന്‌ "മിലിട്ടറി സെക്യൂരിറ്റിയാണെന്നു" ജോയ്‌ മാത്യൂവിന്റെ കഥാപാത്രം പറയുന്നു. അതെന്താണപ്പാ ഈ മിലിട്ടറി സെക്യൂരിറ്റി? കാണികളുടെ അറിവിനെ കുറച്ചുകാണുന്നതിന്റെ തകരാറോ, അതോ തിരക്കഥാകൃത്തിന്റെ വിവരമില്ലായ്മയുടെ ലക്ഷണമോ? ചീഫ്‌ സെക്രട്ടറിയെ വധിക്കാൻ വന്ന പ്രൊഫഷണൽ കില്ലറെ, അതും ദൂരെ നിന്നു വെടിവക്കാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്ന സ്നൈപ്പറെ (sniper) തിരിച്ചു കത്തിയെറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തുന്നു രാജ. അതിമാനുഷരായ രാജമാരുണ്ടെങ്കിൽ പാവം സ്നൈപ്പർമാർക്കും രക്ഷയില്ല.

സിനിമയിലെ പാട്ടുകൾക്കും അവയുടെ ചിത്രീകരണത്തിനും നേഴ്സറി നിലവാരം മാത്രം. നമ്മുടെ കോളേജ്‌ യുവജനോത്സവങ്ങളിൽ കാണാം ഇതിലും മികച്ച നൃത്തരംഗങ്ങൾ. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ മമ്മൂട്ടിയുടെ ആരാധകരുടെ ബുദ്ധി നിലവാരത്തെ തിരക്കഥാകൃത്ത്‌ വളരെ കുറച്ചു കണ്ടു. ഒരു സൂപ്പർ താരത്തെ മുന്നിൽ നിർത്തി എന്ത്‌ അസംബന്ധവും മസാല ചേർത്ത്‌ അവതരിപ്പിച്ചാൽ ചെലവാകും എന്നൊരു ആത്മവിശ്വാസം.

ചിത്രത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ പോരായ്മ അതിന്റെ പരമദരിദ്രമായ തിരക്കഥയാണ്‌. ഇതേ പ്രമേയം തന്നെ കുറേക്കൂടി വിശ്വസനീയമായും ബുദ്ധിയുള്ള പ്രേക്ഷനേക്കൂടി തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്ന തരത്തിലുമാക്കാൻ പ്രതിഭയുള്ള ഒരു തിരക്കഥാകൃത്തിനു സാധിച്ചേനെ. മമ്മൂട്ടിയും മോഹൻലാലുമൊക്കെ മലയാള സിനിമയിലെ കിങ്ങുമാരാണെന്നും, അവർക്കു മുൻപിൽ അന്യഭാഷാ നടന്മാർ വരെ ഓച്ഛാനിച്ചു നിൽക്കുമെന്നും, അവർ ഒന്നു കൈവീശിയാൽ പത്തോ നൂറോ സ്റ്റണ്ട്‌ എക്സ്ട്രാകൾ വായുവിൽ കറങ്ങി വീഴുമെന്നുമൊക്കെ എല്ലാവർക്കും അറിയാം. അതു പക്ഷേ സാഹചര്യ നിർമ്മിതിയിലൂടെയും ദൃശ്യവിന്യാസത്തിലൂടെയും കാണികളെ ബോധ്യപ്പെടുന്നതിലാണു (convince) തിരക്കഥാകൃത്തിന്റെ മിടുക്ക്‌, അതാണിവിടെ സാധിക്കാതെ പോവുന്നതും. മമ്മൂട്ടിക്ക്‌ ഈ സിനിമയിൽ അഭിനയം എന്നൊരു പണിയേ ചെയ്യാനില്ല. സിനിമയിലുടനീളം മമ്മൂട്ടിയുടെ സ്ഥായിയായ ഭാവം നിർവികാരതയാണ്‌. മമ്മൂട്ടിയുടെ താടി പഴയ സാമ്രാജ്യം ഛായ വരുത്താനല്ല മറിച്ച്‌ പ്രായം മറയ്ക്കാനാണെന്നു വ്യക്തം.

എഴുപതുകൾ മുതൽ കാൽ നൂറ്റാണ്ടോളം ഭാരതത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും മികച്ച ചിത്രങ്ങളും ഉന്നതമായ ആസ്വാദന നിലവാരവും സൃഷ്ടിച്ച മലയാളം ഇന്ന് ഇങ്ങനെ താര മത്സരത്തിൽ ആരാധകർ ചേരിതിരിഞ്ഞ്‌ നിലവമില്ലാത്ത സൃഷ്ടികൾ വിജയിപ്പിച്ചു വിടുന്നതു കാണുമ്പോൾ ദുഃഖമുണ്ട്‌. മമ്മൂട്ടിയുടെയും മോഹൻലാലിന്റേയും ആരാധകർ തമ്മിലുള്ള കിടമത്സരം മാത്രമാണ്‌ ഇരുവരുടേയും ഇത്തരം അസംബന്ധ സിനിമകൾ വിജയിപ്പിക്കുന്നത്‌. 

സപ്തമ ശ്രീ തസ്കരാഃ

മലയാള സിനിമ കഴിഞ്ഞ ദശകത്തിൽ മീശപിരിച്ചും പിരിക്കാതെയുമാടിയ നവഫ്യൂഡൽ കെട്ടുകാഴ്ച്ചകളും, അതിനു ശേഷം വന്ന ന്യൂജനറേഷൻ അസ്വസ്ഥതകളും കടന്ന് ഇപ്പോൾ വീണ്ടും തൊണ്ണൂറുകളിലെ ശൈലിയിലേക്കു തന്നെ തിരിച്ചു പോകുന്നോ എന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്നു സപ്തമ ശ്രീ തസ്കരാഃ. പേരു കേൾക്കുമ്പോൾ എഴു കള്ളന്മാരുടെ മോഷണ വിരുതുകളുടെ പരമ്പരയാണു സിനിമ എന്നു തോന്നാമെങ്കിലും ചെറിയൊരു വ്യത്യാസമുണ്ട്‌. പലവിധ കാരണങ്ങളാൽ ജയിലിലെത്തപ്പെടുന്ന ഏഴു പേർ അവരിൽ ചിലരുടെ പൊതു ശത്രുവായ പയസ്സ്‌ മുതലാളിയെന്ന (ജോയ്‌ മാത്യു) വില്ലനെതിരെ ഒന്നിക്കുന്നതും അയാളോടു പ്രതികാരം ചെയ്യാൻ ഒരു വൻ മോഷണത്തിനു പദ്ധതിയിട്ടു നടപ്പാക്കുന്നതുമാണു കഥ. ജോർജ്ജ്‌ ക്ലൂണിയും, ബ്രാഡ്‌ പിറ്റും, ജൂലിയാ റൊബർട്ട്സുമൊക്കെ വേഷമിട്ട ഓഷ്യൻസ്‌ ഇലവൺ എന്ന സൂപ്പർ ഹിറ്റ്‌ ഹോളിവുഡ്‌ ചിത്രത്തിൽ നിന്നാണ്‌ ഈ അടിസ്ഥാന പ്രമേയം കടം കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്‌.

നോവൽ സാഹിത്യത്തിന്റെ ക്ലാസ്സിക്കൽ ഘടന പോലെ ആദ്യ പകുതി കഥാപാത്രങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്താനും കഥാപരിസരം നിർമ്മിച്ചെടുക്കാനും ഉപയോഗിക്കുകയും, പകുതിയോടെ ഒരു പ്രശ്നവും ലക്ഷ്യവും സൃഷ്ടിച്ചു പ്ലോട്ട്‌ അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തിച്ച്‌, ഒടുവിൽ എല്ലാവരും പ്രതീക്ഷിക്കുകയും ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ക്ലൈമാക്സിലേക്കു കഥ പറഞ്ഞു തീർക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

സിനിമ ഒരിക്കലും കാണികളെ മുഷിപ്പിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്‌ ഏറ്റവും വലിയ മെച്ചം. സമീപകാലത്തെ ദ്വയാർത്ഥ-മിമിക്രി തിരക്കഥകളെ അപേക്ഷിച്ച്‌ ഭേദപ്പെട്ട ചിരി തരുന്ന സിനിമ ആദ്യാവസാനം കാണികളെ രസിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്‌. വെറുതെ രസിപ്പിക്കുന്ന  ചിരിക്കപ്പുറം ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന വൈജ്ഞാനിക ഹ്യൂമർ ഒന്നുമില്ല എന്നത്‌ ഈ ദരിദ്ര ന്യൂജനറേഷൻ കാലത്ത്‌ ഒരു പോരായ്മയേയല്ല.

അതു പോലെ തന്നെ ഒരു എന്റർട്ടെയ്നർ എന്നതിനപ്പുറം സിനിമയിൽ റിയലിസമോ, സാമൂഹിക നിരീക്ഷണമോ ഒന്നുമില്ല. രണ്ടര മണിക്കൂർ അസ്വസ്ഥതയില്ലാതെ കണ്ടിരിക്കാൻ പറ്റുന്ന സിനിമകൾ വിരളമായ ഇക്കാലത്ത്‌ എന്റർട്ടെയ്ന്മെന്റും സാമൂഹിക നീരീക്ഷണവും കൂടി ഒരുമിച്ചു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്‌ അതിമോഹമായിരിക്കും. എന്നിരുന്നാലും  ഒളിക്യാമറ വിൽക്കുന്ന ഇലക്ട്രോണിക്ക്സ്‌ കടയും അതു സോപ്പുപെട്ടിയിൽ ഘടിപ്പിച്ചു വാങ്ങുന്ന ടീനേജ്‌ പയ്യന്മാരുമൊക്കെ സാമൂഹിക നിരീക്ഷണം തന്നെ.

നായകനായ പൃത്ഥ്വിരാജിനേക്കാൾ സ്ക്രീൻ പ്രസൻസ്‌ കൂടുതലുള്ളതും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുന്നതും അപ്രശസ്തരായ സഹതാരങ്ങളാണ്‌. കഥാപാത്ര വിന്യാസത്തിലെ ഈ അനിതരസാധാരണ സോഷ്യലിസം തീർച്ചയായും നല്ലതുതന്നെ എങ്കിലും പ്രചരണ പോസ്റ്ററുകളിൽ ഇവർക്കൊന്നും സ്ഥാനമില്ല എന്നതു ശ്രദ്ധേയം.

എടുത്തു പറയേണ്ട ഏറ്റവും വലിയ പോരായ്മ, സഖ്യത്തിൽ സാഹചര്യവശാൽ മാത്രം പങ്കാളികളായ ഓരോരുത്തരുടേയും പ്രത്യേക വൈദഗ്ധ്യങ്ങൾ പക്ഷേ മോഷണത്തിന്റെ ഓരോ ഘട്ടത്തിൽ വളരെ ആവശ്യമായി വരുന്നു എന്നതാണ്‌. ആവശ്യമുള്ള വിദഗ്ദന്മാരെ ആവശ്യാനുസരണം തസ്കര സംഘം കണ്ടെത്തുകയല്ല മറിച്ചു തിരക്കഥാകാരൻ വരാനിരിക്കുന്ന ആവശ്യം മുൻകൂട്ടി കണ്ടറിഞ്ഞ്‌ ഉചിതമായവരെ തന്നെ കൂട്ടി യോജിപ്പിക്കുന്നു. കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല എന്നൊരു നിയമം പണ്ടാരോ പറഞ്ഞു വച്ചതു കൊണ്ടും ആസ്വാദനത്തിന്റെ സൗകര്യത്തിനായും അതങ്ങ്‌ അവഗണിക്കാം.

പ്ലോട്ടിലെ മറ്റൊരു പ്രധാന പോരായ്മ കള്ളപ്പണം സ്വന്തം ആശുപത്രിക്കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകൾ നിലയിൽ ഗുണ്ടാ ബന്ധവസ്സോടെ സേഫിൽ സൂക്ഷിക്കുന്ന വില്ലന്മാരാണ്‌. കേരളത്തിലെ പ്രാദേശിക കള്ളപ്പണക്കാർ പോലും സ്വിസ്സ്‌ ബാങ്ക്‌ എക്സിക്യൂട്ടീവുകളെ വീട്ടിൽ വിളിച്ചു വരുത്തി പണമേൽപ്പിക്കുന്ന ഇക്കാലത്ത്‌ ഈ "ധർമ്മാശുപത്രി" നിക്ഷേപം അൽപം തമാശയായിപ്പോയി. ഇവിടെയും കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല എന്നതു തന്നെ ആശ്വാസം.

സിനിമയുടെ കരുത്ത്‌ അതിന്റെ തിരക്കഥ തന്നെയാണ്‌. സംവിധാനവും മികച്ച നിലവാരം പുലർത്തുന്നു. കഥാകഥനം വലിയൊരു ഭാഗം ഒരു കഥപാത്രത്തിന്റെ ആഖ്യാനത്തിലൂടെയാന്‌. അത്‌ തിരക്കഥയുടെ ന്യൂനതയായി വേണമെങ്കിൽ ഗണിക്കാമെങ്കിലും, അതിനായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്ന കുമ്പസാരം എന്ന മാർഗ്ഗവും രസികനും യുവാവുമായ അച്ചന്റെ പ്രതികരണങ്ങളും കഥപറച്ചിലിൽ തമാശ ചേർക്കാനും കഥ പറച്ചിലിന്റെ ദിശയും വേഗവും സൗകര്യപൂർവ്വം നിയന്ത്രിക്കാനും തിരക്കഥാകാരന്‌ സൗകര്യമുണ്ടാക്കി. ഏതാണ്ട്‌ പ്രാഞ്ചിയേട്ടനിലെ കഥ പറച്ചിൽ പോലെ. ഇവിടെ വീണ്ടും, ഇത്രയും ചെറുപ്പക്കാരനായ അച്ചനു കുമ്പസരിപ്പിക്കാനാവുമോന്നൊക്കെ ചോദിച്ചാൽ, വീണ്ടും കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല....

ഇനി പറയാതിരിക്കാൻ വയ്യാത്ത ഒരു കാര്യം, തുടക്കത്തിലും ഒടുക്കത്തിലുമായി സിനിമയുടെ കഥയുമായി ബന്ധമില്ലാതെ കാണിക്കുന്ന ദൃശ്യത്തിൽ ഏതോ വലിയൊരു നിലവറയിലേക്കു തുരക്കുന്ന ഒരു സംഘം കള്ളന്മാരെ കാണിക്കുന്ന ദൃശ്യം അവസാനിക്കുന്നത്‌ പദ്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ലോങ്ങ്‌ ഷോട്ടുമായാണ്‌. അവർ തുരക്കുന്നത്‌ പദ്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിന്റെ നിലവറയിലേക്കാണെന്നു സൂചന. സംശയമിതാണ്‌: അങ്ങു തിരുവനന്തപുരത്തു തുരക്കുന്ന ആ കള്ളന്മാരെക്കൊണ്ട്‌ ഒരാവശ്യവുമില്ലാതെ തനതു മലബാർ ഭാഷ തന്നെ സംസാരിപ്പിച്ചതെന്തിനാണ്‌. സാമുദായികമായി ചേരിതിരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു നാടിനു കിടക്കട്ടെ നമ്മുടെ വക ഒരു ഉന്തു കൂടി എന്നു വിചാരിച്ചിട്ടാണോ?

The Emperor’s New Clothes.

By Hans Christian Andersen.

MANY years ago there lived an Emperor, who was so excessively fond of grand new clothes that he spent all his money upon them, that he might be very fine. He did not care about his soldiers, nor about the theatre, and only liked to drive out and show his new clothes. He had a coat for every hour of the day; and just as they say of a king, “He is in council,” so they always said of him, “The Emperor is in the wardrobe.” 1

In the great city in which he lived it was always very merry; every day came many strangers; one day two rogues came: they gave themselves out as weavers, and declared they could weave the finest stuff any one could imagine. Not only were their colors and patterns, they said, uncommonly beautiful, but the clothes made of the stuff possessed the wonderful quality that they became invisible to any one who was unfit for the office he held, or was incorrigibly stupid. 2

“Those would be capital clothes!” thought the Emperor. “If I wore those, I should be able to find out what men in my empire are not fit for the places they have; I could tell the clever from the dunces. Yes, the stuff must be woven for me directly!” 3

And he gave the two rogues a great deal of cash in hand, that they might begin their work at once. 4

As for them, they put up two looms, and pretended to be working; but they had nothing at all on their looms. They at once demanded the finest silk and the costliest gold; this they put into their own pockets, and worked at the empty looms till late into the night. 5

“I should like to know how far they have got on with the stuff,” thought the Emperor. But he felt quite uncomfortable when he thought that those who were not fit for their offices could not see it. He believed, indeed, that he had nothing to fear for himself, but yet he preferred first to send some one else to see how matters stood. All the people in the city knew what peculiar power the stuff possessed, and all were anxious to see how bad or how stupid their neighbors were. 6

“I will send my honest old Minister to the weavers,” thought the Emperor. “He can judge best how the stuff looks, for he has sense, and no one understands his office better than he.” 7

Now the good old Minister went out into the hall where the two rogues sat working at the empty looms. 8

“Mercy on us!” thought the old Minister, and he opened his eyes wide. “I cannot see anything at all!” But he did not say this. 9

Both the rogues begged him to be so good as to come nearer, and asked if he did not approve of the colors and the pattern. Then they pointed to the empty loom, and the poor old Minister went on opening his eyes; but he could see nothing, for there was nothing to see. 10

“Mercy!” thought he, “can I indeed be so stupid? I never thought that, and not a soul must know it. Am I not fit for my office? No, it will never do for me to tell that I could not see the stuff.” 11

“Don’t you say anything to it?” asked one, as he went on weaving. 12

“O, it is charming—quite enchanting!” answered the old Minister, as he peered through his spectacles. “What a fine pattern, and what colors! Yes, I shall tell the Emperor that I am very much pleased with it.” 13

“Well, we are glad of that,” said both the weavers; and then they named the colors, and explained the strange pattern. The old Minister listened attentively, that he might be able to repeat it when the Emperor came. And he did so. 14

Now the rogues asked for more money, and silk and gold, which they declared they wanted for weaving. They put all into their own pockets, and not a thread was put upon the loom; they continued to work at the empty frames as before. 15

The Emperor soon sent again, dispatching another honest officer of the court, to see how the weaving was going on, and if the stuff would soon be ready. He fared just like the first: he looked and looked, but, as there was nothing to be seen but the empty looms, he could see nothing. 16

“Is not that a pretty piece of stuff?” asked the two rogues; and they displayed and explained the handsome pattern which was not there at all. 17

“I am not stupid!” thought the man: “it must be my good office, for which I am not fit. It is funny enough, but I must not let it be noticed.” And so he praised the stuff which he did not see, and expressed his pleasure at the beautiful colors and charming pattern. “Yes, it is enchanting,” he told the Emperor. 18

All the people in the town were talking of the gorgeous stuff. The Emperor wished to see it himself while it was still upon the loom. With a whole crowd of chosen men, among whom were also the two honest statesmen who had already been there, he went to the two cunning rogues, who were now weaving with might and main without fibre or thread. 19

“Is not that splendid?” said the two statesmen, who had already been there once. “Does not your Majesty remark the pattern and the colors?” And they pointed to the empty loom, for they thought that the others could see the stuff. 20

“What’s this?” thought the Emperor. “I can see nothing at all! That is terrible. Am I stupid? Am I not fit to be Emperor? That would be the most dreadful thing that could happen to me. O, it is very pretty!” he said aloud. “It has our highest approbation.” And he nodded in a contented way, and gazed at the empty loom, for he would not say that he saw nothing. The whole suite whom he had with him looked and looked, and saw nothing, any more than the rest; but, like the Emperor, they said, “That is pretty!” and counseled him to wear the splendid new clothes for the first time at the great procession that was presently to take place. “It is splendid, excellent!” went from mouth to mouth. On all sides there seemed to be general rejoicing, and the Emperor gave the rogues the title of Imperial Court Weavers. 21

The whole night before the morning on which the procession was to take place, the rogues were up, and kept more than sixteen candles burning. The people could see that they were hard at work, completing the Emperor’s new clothes. They pretended to take the stuff down from the loom; they made cuts in the air with great scissors; they sewed with needles without thread; and at last they said, “Now the clothes are ready!” 22

The Emperor came himself with his noblest cavaliers; and the two rogues lifted up one arm as if they were holding something, and said, “See, here are the trousers! here is the coat! here is the cloak!” and so on. “It is as light as a spider’s web: one would thin one had nothing on; but that is just the beauty of it.” 23

“Yes,” said all the cavaliers; but they could not see anything, for nothing was there. 24

“Will your Imperial Majesty please to condescend to take off your clothes?” said the rogues; “then we will put on you the new clothes here in front of the great mirror.” 25

The Emperor took off his clothes, and the rogues pretended to put on him each new garment as it was ready; and the Emperor turned round and round before the mirror. 26

“O, how well they look! how capitally they fit!” said all. “What a pattern! what colors! That is a splendid dress!” 27

“They are standing outside with the canopy, which is to be borne above your Majesty in the procession!” announced the head Master of the Ceremonies. 28

“Well, I am ready,” replied the Emperor. “Does it not suit me well?” And then he turned again to the mirror, for he wanted it to appear as if he contemplated his adornment with great interest. 29

The two chamberlains, who were to carry the train, stooped down with their hands toward the floor, just as if they were picking up the mantle; then they pretended to be holding something in the air. They did not dare to let it be noticed that they saw nothing. 30

So the Emperor went in procession under the rich canopy, and every one in the streets said, “How incomparable are the Emperor’s new clothes! what a train he has to his mantle! how it fits him!” No one would let it be perceived that he could see nothing, for that would have shown that he was not fit for his office, or was very stupid. No clothes of the Emperor’s had ever had such a success as these. 31

“But he has nothing on!” a little child cried out at last. 32

“Just hear what that innocent says!” said the father: and one whispered to another what the child had said. 33

“But he has nothing on!” said the whole people at length. That touched the Emperor, for it seemed to him that they were right; but the thought within himself, “I must go through with the procession.” And so he held himself a little higher, and the chamberlains held on tighter than ever, and carried the train which did not exist at all. 34

'The Emperor’s New Clothes'. Hans Christian Andersen (1805–1875). 'Tales'. The Harvard Classics. 1909–14. Source of the text: http://www.bartleby.com/17/3/3.html

For a compilation of related works see: http://www.pitt.edu/~dash/type1620.html

സംഗീതത്തിന്‌ അത്ഭുത സിദ്ധികളുണ്ടോ?

സംഗീതം ദൈവികമാണെന്നും അതിന്‌ അത്ഭുത സിദ്ധികളുണ്ടെന്നും സംഗീതം രോഗശാന്തി വരുത്തുമെന്നുമൊക്കെ പല സംഗീതജ്ഞരും അവകാശപ്പെടുന്നതു കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌. അന്തരിച്ച സംഗീത സംവിധായകൻ ദക്ഷിണാമൂർത്തി, സംഗീതകാരനും പാട്ടെഴുത്തുകാരനുമായ കൈതപ്രം, മുതൽ ഏതാണ്ടെല്ലാ കർണ്ണാട്ടിക്ക്‌ സംഗീതകാരന്മാരും ഇങ്ങനെ അവകാശപ്പെടുന്നവരാണ്‌. ചിലരെങ്കിലും ഈ വിഷയത്തിൽ ഗവേഷണം നടത്തി സംഗീതത്തിന്റെ രോഗശാന്തിക്കുള്ള കഴിവ്‌  തെളിയിച്ചതായുമൊക്കെ അവകാശപ്പെടുന്നുമുണ്ട്‌. വാസ്തവമെന്താണ്‌?

സംഗീതത്തിനു മനുഷ്യനെ വൈകാരികമായി ഉത്തേജിപ്പിക്കാൻ അസാമാന്യമായൊരു ശക്തിയുണ്ട്‌. അതു സത്യത്തിൽ സംഗീതത്തിന്റെ ശക്തിയല്ല, മറിച്ചു മനുഷ്യന്റെ നാഢീവ്യവസ്ഥയുടെ ഒരു പ്രത്യേകത കൊണ്ടാണ്‌. ഈ വൈകാരിക ഉത്തേജനമാണു പാട്ടു കേൾക്കുമ്പോൾ നമുക്കുണ്ടാവുന്ന മാറ്റം. അന്നേരം നമ്മുടെ ശരീരത്തിൽ അഡ്രനാലിൻ, ഓക്സിട്ടോസിൻ തുടങ്ങിയുള്ള ഹോർമ്മോണുകൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. അഡ്രനാലിൻ നമ്മെ ആവേശം കൊള്ളിക്കുകയും, ഓക്സിട്ടോസിൻ നമുക്കു ബയോക്കെമിക്കൽ സുഖാനുഭൂതി നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതു ഒരു വേദനസംഹാരിയോ ഒരു ചെറിയ മയക്കു മരുന്നോ കഴിച്ച അവസ്ഥയുണ്ടാകുന്നു. നമ്മൾ ബയോക്കെമിക്കൽ ആനന്ദത്തിലാവുന്നു. കാവ്യ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൾ നാം ആനന്ദ സാഗരത്തിലാറാടുന്നു. സത്യത്തിൽ നമ്മുടെയുള്ളിൽ അന്നേരമൊരു ആനന്ദ ഹോർമ്മോൺ സാഗരം ഒഴുകുന്നുണ്ട്‌. ഇതു സ്വാഭാവികമായും ശാരീരികമായ വേദനയനുഭവിക്കുന്ന രോഗികളിൽ അവരുടെ വേദനയെ കുറേ നേരത്തേക്കു തമസ്ക്കരിക്കുന്നു. അവരുടെ വേദന കുറയുന്നു അല്ലെങ്കിൽ കുറേ നേരത്തേക്ക്‌ ഇല്ലാതെയാവുന്നു. ഇതു മാത്രമാണ്‌ സംഗീതം രോഗികളിലുണ്ടാക്കുന്ന മാറ്റം. സംഗീതം കേൾക്കുന്നതു മൂലം അവരുടെ രോഗാവസ്ഥക്ക്‌ ഒരു മാറ്റവും വരുന്നില്ല.

അപ്പോൾ പിന്നെ സംഗീത സമ്രാട്ടുകളുടെ അവകാശവാദമോ? അവർക്കു ജീവിത മാർഗ്ഗമായ അവരെ പ്രശസ്തരാക്കിയ സംഗീതം ദൈവികമാണെന്നും അതിന്‌ അത്ഭുത സിദ്ധിയുണ്ടെന്നും അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ശരിയാണ്‌. പക്ഷേ അവസരങ്ങൾ കിട്ടാതെ പോയി പരാജയപ്പെട്ട ആയിരങ്ങളേ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതിന്റെ വിപരീതവുമാണ്‌. അവരോടു ചോദിച്ചു നോക്കൂ!

എം.ജി സർവ്വകലാശാലക്കു വീണ്ടുമൊരു വി.സി.

എം.ജി സർവ്വകലാശായുടെ പുതിയ വി.സിയായി ഡോ. ബാബു സെബാസ്റ്റ്യൻ നിയമിതനായി. മഹാത്മാ ദിവ്യശ്രീ കെ.എം.മാണിയുടെ ജീവചരിത്രം എഴുതിയിട്ടുണ്ടെന്നുള്ളതാണ്‌ പുതിയ വി.സിയുടെ പ്രധാന യോഗ്യത. പിന്നെയൊരു പി.എച്ച്‌.ഡിയുമുണ്ട്‌. അതിപ്പോ ആർക്കാ ഇല്ലാത്തത്‌. എസ്‌.ഐ.ഇ.ടി ഡയക്ടർ, ഐ.ടി അറ്റ്‌ സ്കൂൾ ഡയറക്ടർ തുടങ്ങി രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ വിധേയന്മാർക്കു മാത്രം ലഭിക്കുന്ന തസ്തികകളിലാണ്‌ ടിയാന്റെ സമീപകാല സേവനം. വേറെയെന്തെങ്കിലും നേട്ടം പറയാനുണ്ടോ എന്ന് ഇതുവരെ വെളിവായിട്ടില്ല.

യോഗ്യരായ എത്രയോ പേരെ മറികടന്ന് വെറുമൊരു സ്വകാര്യ കോളേജ്‌ ലക്ച്ചറർ മാത്രമായിരുന്ന ശ്രീ എ.വി.ജോർജ്ജിനെ വി.സിയാക്കിയ നടപടി അദ്ദേഹവും സർവ്വകലാശാലയിലെ കോൺഗ്രസ്സ്‌ അനുഭാവികളായ ജീവനക്കാരുമായുള്ള ശീതസമരത്തേത്തുടർന്ന് ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുകയും ഒടുവിൽ എ.വി.ജോർജ്ജ പുറത്താക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തപ്പോൾ വന്ന ഒഴിവിലാണ്‌ ബാബു സെബാസ്റ്റ്യന്റെ നിയമനം.